Καλησπέρα σας άνθρωποι που αποφασίσατε να διαβάσετε αυτό το αρθράκι. Θα σας ανταμείψουμε με σκηνές που διέπουν μια συλλογική δράση. Από εκείνες που μας κάνουν να χαμογελάμε, που ελπίζουμε να γίνουν κανονικότητα και λειτουργούν σαν αντιπαραδείγματα στην ζοφερή πραγματικότητα.
Μπορεί το ημερολόγιο να μην τηρήθηκε όπως ελπίζαμε γιατί οι μέρες των lockdown τελείωσαν και είχαμε αρχίσει να γράφουμε τα ίδια και τα ίδια χωρίς να μπορούμε να σας μεταδώσουμε τις μοναδικές στιγμές που ζούσαμε κάθε Σάββατο. Μαζευτήκαμε, καθαρίσαμε, μαγειρέψαμε, διανείμαμε, καθαρίσαμε και ξανά το ίδιο το επόμενο Σάββατο. Μπορεί να είχαμε κάθε βδομάδα διαφορετικό φαγητό, διαφορετική παρέα, διαφορετικούς αλληλέγγυους που έφερναν αγαθά, διαφορετικούς ανθρώπους που συναντούσαμε στον δρόμο, αλλά η ζωή άρχισε να τρέχει τόσο γρήγορα που δεν μας επέτρεπε να τηρούμε κάτι που και μικρά όταν είμασταν, το παρατούσαμε.
Αν μπήκες να το διαβάσεις χωρίς να ξέρεις τι είναι η αόρατη πόλη, θα σου κάνουμε μια περιγραφή στις 2 ακόλουθες παραγράφους. Αν ξέρεις μπορείς να πας και πιο κάτω. Η αλληλέγγυα κουζίνα ΑΟΡΑΤΗ ΠΟΛΗ οραματίστηκε τον Οκτώβρη του 2020 μέσα στη διαδικτυακή συνέλευση του κοινωνικού χώρου της Ετεροτοπίας, από άτομα ανήσυχα και ενεργά κοινωνικά. Που ζήλευαν το παράδειγμα του Άλλου Ανθρώπου και αρρώσταιναν από την απραξία και όσα άκουγαν τριγύρω τους. Έτσι δεσμεύτηκαν να αφιερώνουν τα Σαββατιάτικα πρωινά τους σε εκείνους τους ανθρώπους που δεν είχαν σπίτι να καταφύγουν στα λοκντάουν, που δεν ικανοποιούσαν τα κριτήρια του κωδικού 4 (μετακίνησης για παροχή βοήθειας), που το κράτος σε όλη του τη λειτουργία ξέχασε. Ή τους θεώρησε αόρατους. Έτσι κάναμε αυτό που κάνουμε ως σήμερα κάθε Σάββατο (οκ εκτός από τα καλοκαίρια, που μετρήσαμε τις δυνάμεις μας και είδαμε πως δεν μπορούσαμε να πάρουμε αυτήν την ευθύνη καθώς ο κορμός της δράσης είναι φοιτήτριες και φοιτητές).
Μαγειρεύουμε τα πολύτιμα αγαθά που μας προσφέρουν οι αλληλέγγυοι/ες (στο χώρο μας, στα καρότσια έξω από σούπερ μάρκετ, κάποιες υπέροχες φορές τα περισσεύματα της λαχαναγοράς). Τα μεριδοποιούμε. Και βγαίνουμε στα, γνωστά πλέον, spots που βλέπουμε τους, γνωστούς πάλι, συνανθρώπους μας, να μας περιμένουν, να μας πουν τα χωρατά τους, να μας δείξουν τις καινούργιες καλλιτεχνίες τους, να δουν τι φαΐ έχουμε ετοιμάσει αυτή τη φορά.
Πηγαίνοντας το Σάββατο 8/10, τη δεύτερη Αόρατη Πόλη της χρονιάς, κανονίσαμε από Πέμπτη ότι θα κάνουμε Ρεβίθια με πράσα, κολοκυθάκια, καρότα και….πάστα κάρυ. Ανυπομονούσαμε να δούμε πως θα βγει! Πρώτη έφτασε η Νίνα που έβαλε το νερό να βράζει για να μπουν τα μουλιασμένα ρεβίθια. Ακολούθησαν Έλσα και Τζο με τα λαχανικά από τη λαϊκή. Βάλαμε ηχειάκι. Και άρχισαν να έρχονται και άλλα παιδιά που θα πίναν καφέ μέχρι να έρθει η ώρα της διανομής. Ευτυχώς μεταξύ αυτών ήταν και η Κατερίνα μια καινούργια κοπέλα που ενδιαφέρθηκε για τη δράση, της οποίας η προϋπηρεσία σε μια αθηναϊκή κατάληψη (δε θυμάμαι τώρα το όνομα) που μαγείρευε φαγητό κυρίως για πρόσφυγες το ’15 χρησίμευσε για να αποφύγουμε τα τηλέφωνα σε basic chefs που δυστυχώς δεν μπορούσαν να συμμετέχουν.
Καθαρίσαμε, πλύναμε κ κόψαμε λαχανικά, τα σόταρε η σεφ, και μιας και τα ρεβίθια δεν κολλάνε μπορούσαμε πιο άνετα να καθόμαστε στη σάλα με τα μεγάλα παράθυρα. 
Η πυλωτή μοσχοβόλησε. Μας το είπαν οι μαθήτριες και η καθηγήτρια που ήρθαν για έκτακτο μάθημα (ναι, στον χώρο λειτουργούν και τα Μαθήματα για Όλους, αλλά αυτοί γράφουν κάθε τρίμηνο στην ΕφΣυν, να ψάξεις τα «θρανία αλληλεγγύης»). Τα ρεβίθια όμως δε μαλάκωναν και έτσι πήραμε τηλέφωνο στους φίλους μας ότι θα αργήσουμε λιγάκι. Εκεί μας είπε ο Λυκούργος σε ποιο σημείο θα βρούμε την Έφη γιατί λατρεύει τα ρεβίθια. Βλέπεις; Όταν νιώθεις ότι σε νοιάζονται, αναγκάζεσαι να νοιαστείς και εσύ κάποιον άλλον.
Εντωμεταξύ επειδή είχαμε πάρτι το βράδυ αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τον χώρο, ενώ προσπαθούσαμε να αποφασίσουμε αν έγινε το φαΐ. «Έγινε» και πιάσαμε την μεριδοποιήση. Ταυτόχρονα το μάθημα βγήκε για διάλειμμα και η καθηγήτρια είδε τα κουτάκια μας. «Να γράψω κάτι λέτε;» ρώτησε και εκεί είδαμε πως μπορείς τόσο εύκολα να εκθέσεις τα μαθητούδια μας στη συλλογική ζωή. Πως το αλληλέγγυο σχολείο θα συμπλεύσει με την αλληλέγγυα κουζίνα. Το μάθημα θα γίνει χωρίς να ψάχνεις βάρδια και οι μερίδες θα φύγουν με ένα όμορφο μήνυμα: «καλή όρεξη», στίχοι του Θανάση, ακόμα και ποιήματα της καθηγήτριας ( 
).
Ειδικά αυτή τη φορά που τους είπαμε θα βγούμε πιο αργά είχαμε άνεση, γιατί επιδιώκουμε να είμαστε στην ώρα μας. Φεύγουμε με 3 σακούλες μερίδες και κάτι απαίσια ξύλινα πιρούνια. Τι να κάνουμε; Δεν βρίσκουμε πλαστικά. Τους λέμε να έχουν δικό τους πιρούνι τόσο καιρό, ήρθε η ώρα να το υλοποιήσουν. Πετυχαίνουμε τον τυπά από κάτω που γενικά τον λες οξύθυμο. Αλλά δεν είναι δουλειά μας να κρίνουμε, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να του σχολιάζουμε τα αρνητικά κείμενα. «ρε παιδιά, πόσο καιρό είχα να φάω ρεβίθια!» είπε με ένα ειλικρινέστατο βλέμμα που μας έκανε να ντραπούμε όσοι από μας είπαν «ίου, πράσο;» όταν προτάθηκε η συγκεκριμένη συνταγή. Κάτι τύποι παραδίπλα μας ρώτησαν τι κάνουμε, τους εξηγήσαμε, μας είπαν μια καλή κουβέντα, αλλά βιαζόμασταν να συνεχίσουμε. Προτεραιότητα είχαν άλλου.
Τα παιδιά που είχαμε ραντεβού δεν είχαν φτάσει όλα ακόμα. Αράξαμε λίγο να τους περιμένουμε, μην αφήσουμε έτσι το φαγητό και φύγουμε. Είχε και ένα καινούργιο ζευγάρι που πάει και στον Άλλο Άνθρωπο Θεσσαλονίκης (οι οποίοι μαγειρεύουν Κυριακές). Μετά πήγαμε να βρούμε την Έφη, καταχάρηκε. Συνεχίσαμε Τσιμισκή μέχρι Αγγελάκη και σπάσαμε να ετοιμαστούμε για το βράδυ. Τα παιδιά που μείναν να πλύνουν κατσαρόλες είπαν πόσο εύκολο ήταν που δεν κόλλησαν πράγματα στον πάτο. Αντέχεις λίγο ακόμα; Πάει το Σάββατο και ένα μέλος μας την Κυριακή πετυχαίνει άτομο της Σχεδίας (από εκεί ξέρουμε την Έφη που λατρεύει τα όσπρια), του πιάνει κουβέντα, συστήνονται και τελικά ο Στέφανος δίνει respect για τα χθεσινά ρεβίθια. Είχε πετύχει την Έφη και εκείνη φεύγοντας του άφησε τη μερίδα της. Ήθελε τόσο πολύ να τα δοκιμάσει, αλλά αυτή θα έβρισκε κάπου αλλού και είναι γενικά ψυχάρα. Την νοιάζονται και θέλει να ανταποδώσει.
Πως να μην συνεχίσεις, λοιπόν, να δίνεις τα Σάββατά σου όταν περνάς τόσες ώρες μέσα σε κλίμα ανθρωπιάς, όταν βλέπεις πως αυτό που κάνεις, ακόμα και η μια μερίδα ομορφαίνει τη μέρα κάποιου άλλου ανθρώπου.
Θα είμαστε εκεί λοιπόν. Αν θες να το δεις με τα μάτια σου επικοινώνησε στα social media της Ετεροτοπίας να το κανονίσουμε. Τα λέμε στους δρόμους, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Άνθρωπος για άνθρωπο…
Ομάδα αλληλεγγύης Ετεροτοπίας
