#san_simera
“Οι αληθινοί καλλιτέχνες δεν περιφρονούν τίποτε. Υποχρεώνονται να κατανοήσουν αντί να κρίνουν. Και αν πρέπει να πάρουν μια θέση σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν μπορεί να είναι παρά η θέση σε μια κοινωνία όπου δε θα βασιλεύει πια ο κριτής, αλλά ο δημιουργός, είτε είναι διανοούμενος είτε εργάτης.”
Φιλόσοφος, δημοσιογράφος, σκηνοθέτης, συγγραφέας. Τιμήθηκε με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 1957, έπειτα από αρκετές υποψηφιότητές του τα προηγούμενα χρόνια, αλλά εξηγεί πως το Νόμπελ του δημιουργεί “περισσότερες αμφιβολίες πάρα βεβαιότητες. Η επιτυχία είναι ένα βάλσαμο, αλλά εφήμερο και η απαρέσκεια του καλλιτέχνη παραμένει αθεράπευτη: πεθαίνει χωρίς να ‘χει φτάσει τη γνώση.” 
Γεννιέται σαν σήμερα, στις 7 Νοεμβρίου του 1913 στο Μοντοβί της Αλγερίας. Κατά τον Α’ ΠΠ σκοτώνεται ο πατέρας του στη μάχη του Μάρνη. Η οικογένεια φεύγει στο Αλγέρι όπου εξαθλιώνεται πλήρως. Αργότερα, θα δηλώσει εξηγώντας τη διαμόρφωση των ιδεών του: “…Δεν έμαθα την ελευθερία στα κείμενα του Μαρξ. Την έμαθα στη μιζέρια” (Επικαιρότητες Ι).
Το 1932 συνεχίζει την εκπαίδευσή του σπουδάζοντας στη Φιλοσοφική Αχ στο Αλγέρι συναντώντας -ξανά- τον Ζαν Γκρενιέ. Με την πρώτη εμφάνιση του Χίτλερ στην εξουσία, γράφεται στο Αντιφασιστικό Κίνημα Άμστερνταμ-Πλεϊέλ. Το 1934 γράφεται στο Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά διαγράφεται το 1935. Στο ξέσπασμα του Β’ ΠΠ θέλει να καταταγεί, αλλά αδυνατεί για λόγους υγείας. Συνεχίζει το έργο του ως ένας απολύτως στρατευμένος δημιουργός, ένας ασύλληπτα οξυδερκής δημιουργός, μοιραία υπέρμαχος της πραγματικής ελευθερίας του ανθρώπου, μακριά από κάθε καταπίεση και κάθε εξουσιαστικό δεδομένο.
Τον Μάρτιο του 1949 κάνει έκκληση υπέρ των Ελλήνων κομμουνιστών καταδικασμένων σε θάνατο και το 1956 προχωρά σε έκκληση παύσης του πολέμου της Αλγερίας. Αυτά και πολλά άλλα σε συνάρτηση με το έργο του αποδεικνύουν περίτρανα το μεγαλείο του διεθνιστή κι ελευθεριακού κομμουνιστή, που δεν σταμάτησε να αγωνίζεται με όποιο μέσο διέθετε με γνώμονα τις πανανθρώπινες αξίες της αριστεράς.
Το έργο του στάθηκε σταθμός για την ουσιαστική ανάδειξη της υψηλής και επαναστατικής τέχνης. Δήλωνε πως “τίποτα δεν είναι πιο συγκλονιστικό απ’ το θάνατο ενός παιδιού και τίποτα πιο παράλογο από το θάνατο σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα” και κατά μεγάλη τραγική ειρωνεία, στις 4 Ιανουαρίου του 1960, σκοτώνεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
“(…)Τι σημασία έχει, στο κάτω κάτω; Μήπως τα ψέματα δεν μας βάζουν τελικά στο δρόμο της αλήθειας; (…) Οπότε, τι σημασία έχει αν είναι αληθινές ή ψεύτικες, αφού, και στις δύο περιπτώσεις, είναι ενδεικτικές αυτού που υπήρξα κι αυτού που είμαι. Μερικές φορές βλέπουμε πιο καθαρά στα λόγια εκείνου που λέει ψέμματα παρά στα λόγια του άλλου που λέει αλήθεια. (…)” Αλμπέρ Καμύ, Η Πτώση.
