Περί τα τέλη του 2019 η λαϊκή οργή ξεχύθηκε σα χείμαρρος κι απλώθηκε σε όλη την επικράτεια της Χιλής. Αφορμή της απαρχής της εξέγερσης στάθηκε η απόπειρα της κυβέρνησης του Σεμπάστιαν Πινιέρα να αυξήσει τα κόμιστρα στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι του αγανακτισμένου λαού της χώρας που ήδη υπέφερε από τις ακραίες νεοφιλελεύθερες κι ακροδεξιές πολιτικές της εξουσίας του Πινιέρα, πολιτικές που καιρό πριν εξωθούσαν όλο και περισσότερους ανθρώπους στην εξαθλίωση και την ανέχεια.
Η απάντηση στη λαϊκή εξέγερση ήταν εκείνη που υιοθετούν όλες οι νεοφιλελεύθερες εξουσίες του κόσμου: υπέρμετρη καταστολή με όποιο κόστος προκειμένου να μην διαταραχθεί η αστική τάξη, η εξουσία δηλαδή της ανάλγητης άρχουσας τάξης. Οι συνέπειες; Δραματικές. Σημειώθηκαν πάνω από 20 δολοφονίες πολιτών, πάνω από 5000 τραυματισμοί, πάνω από 300 εκ των οποίων αφορούσαν και απώλεια οφθαλμού λόγω εκτεταμένης χρήσης πλαστικών σφαιρών, καταγγέλθηκαν πάνω από 100 περιπτώσεις βασανισμών και σημειώθηκαν περίπου 3000 συλλήψεις. Η καθεστωτική βιαιότητα, όμως, είχε επιπλέον μίσος να εξαπολύσει το οποίο και διοχέτευσε σε εγκλήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας: καταγγέλθηκαν πάνω από 20 περιπτώσεις σεξουαλικών εγκλημάτων θύματα των οποίων αποτελούσαν κυρίως Χιλιανές διαδηλώτριες και θύτες αυτών, οι υπάλληλοι των σωμάτων κρατικής καταστολής. Με αφορμή τα παραπάνω, στις 26 Νοεμβρίου, η χιλιανή διαθεματική γυναικεία κολεκτίβα παραστατικών τεχνών «Las Tesis», αποφάσισε να στείλει το δικό της μήνυμα, τόσο στους βιαστές των σωμάτων καταστολής, όσο και στο αυταρχικό επιτελείο του Πινιέρα, που σιωπούσε υπέρ της συγκάλυψης όλων των εγκλημάτων κατά των διαδηλωτών συμπεριλαμβανομένων των σεξουαλικών, διά της μουσικής και του χορού.
Η κολεκτίβα «Las Tesis» συσπείρωσε γρήγορα πλήθη ανθρώπων στις «παραστάσεις» της. Φυσικά, η ακτιβιστική αυτή χορογραφία των τόσο ισχυρών μηνυμάτων, που απάλλασσαν το θύμα του εγκλήματος απ’ τον στιγματισμό και έστρεφαν την κοινωνική οργή κατά των εγκληματιών και των σιωπηρών συνενόχων, δεν γνώρισε σύνορα και περιορισμούς. Ομάδες στήριξης και αλληλεγγυής τόσο στις «Las Tesis» όσο και στους εξεγερμένους της Χιλής, στήθηκαν απ’ την Αμερική ως την Τουρκία και έδωσαν τις δικές τους παραστάσεις δρόμου, συμπαρασύροντας κι ευαισθητοποιώντας χιλιάδες. Έτσι και στην Ελλάδα. Απ’ το Ηράκλειο ως τη Θεσσαλονίκη ζήσαμε μία εμβληματική στιγμή για το γυναικείο κίνημα μέσω πρωτοβουλιών θηλυκοτήτων και ατομικοτήτων.
Ακριβώς έναν χρόνο πριν, αρκετά πριν την εμφάνιση της πανδημίας του covid19, αλληλέγγυες κι αλληλέγγυα άτομα δέσαμε τα μάτια μας με μαύρα υφάσματα, χορέψαμε και τραγουδήσαμε τη δική μας μετάφραση του παγκοσμίως γνωστού πια «un violador en tu camino – Ένας βιαστής στο δρόμο σου», αυτή τη φορά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, έξω από το ΑΤ Λευκού Πύργου. Η παράσταση εκείνη, όμως, πέραν της αλληλεγγύης στους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες του κόσμου, διέδωσε και το δικό μας μήνυμα: πως δεν θα ξεχάσουμε όσες δεν είναι πια μαζί μας, πως δεν θα ξεχάσουμε όσες κι όσους έχουν βασανιστεί, δεν θα ξεχάσουμε τον εξευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας, δεν θα ξεχάσουμε οποιονδήποτε σιωπά κι οποιονδήποτε ξεπλένει τους εγκληματίες, αλλά ούτε θα αφήσουμε τη σαθρότητα του συστήματος των ισχυρών, του καπιταλιστικού και πατριαρχικού αυτού συστήματος να διαφεντεύει στις ζωές μας. Την 22η Δεκεμβρίου του 2019 ανανεώσαμε συλλογικά τον όρκο μας για αγώνα έως ότου εξαλειφθεί η έμφυλη βία, που ‘ναι βαθιά ριζωμένη στον ίδιο τον καπιταλισμό, το τρέφει και τρέφεται απ’ αυτόν.
Έναν χρόνο μετά, κι ενώ διανύουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις λόγω της υγειονομικής κρίσης και του μακρόχρονου εγκλεισμού, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Όλο και συχνότερα κάνουν την εμφάνισή τους περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης, κακοποίησης και κάθε λογής έμφυλων εγκλημάτων, με αποκορύφωμα αυτό της ανθρωποκτονίας, διαδεδομένης πλέον ως γυναικοκτονία, λόγω της έμφυλης διάστασης του εγκλήματος. Η έμφυλη βία εμφανίζεται ακόμη παντού: στους χώρους σπουδών μας, στους χώρους εργασίας μας, στους χώρους δραστηριοποίησής μας, στο δρόμο, στο δρόμο για το σπίτι μας, μέσα στο ίδιο το σπίτι μας την εποχή μάλιστα που η διαμονή στο σπίτι έχει ταυτιστεί με την «ασφάλεια». Φαίνεται πως η κατ’ οίκον αφάλεια δεν είναι καθολική, αλλά ποιος ακούει; Παράλληλα, παρενοχλήσεις και κακοποιήσεις προσπαθούν μανιωδώς να θεμελιωθούν γερά σε μία νεοφιλελεύθερη κι αυταρχική κανονικότητα. Η γυναίκα υποβαθμίζεται σε κεντροπολιτικό επίπεδο, θεωρείται ανίκανη και ανήθικη, αν δεν υπακούει σε αναχρονιστικές ορέξεις. Δημιουργούνται ακροδεξιά μορφώματα, με τη στήριξη τόσο της εκκλησίας όσο και της αυταρχικής κυβέρνησης, με σκοπό έναν νέο περιορισμό της γυναικείας αυτοδιάθεσης και συρρίκνωση οποιασδήποτε ελευθεριακού κεκτημένου είτε του παρόντος είτε του προηγούμενου αιώνα.
Facebook_Video: https://www.facebook.com/watch/live/?v=2918308438200428&ref=watch_permalink
Οι γυναικοκτονίες, με την εξαιρετική συμβολή των εγχώριων μέσων μαζικής ενημέρωσης (εφεξής ΜΜΕ), ξεπλένονται πολύ σχολαστικά στους 90 βαθμούς, στις χίλιες στροφές. Κάπως θα προκάλεσε το θύμα, κάτι θα είχε κάνει, δεν γίνεται αλλιώς. Ο δε θύτης, όπως μαθαίνουμε πρώτα από τα αξιοπρεπή και μη κατευθυνόμενα ΜΜΕ, πριν καλά καλά την έκδοση των όποιων σχετικών δικαστικών αποφάσεων, αγαπούσε το θύμα και προέβη σε έγκλημα πάθους, ζήλευε, αλλά αγαπούσε το θύμα κι έχασε τα λογικά του για μια στιγμή. Άλλες φορές εκπυρσοκροτούν όπλα των εκάστοτε, που πάντα είναι φιλήσυχοι γείτονες, καλοί πατεράδες, τίμιοι επιχειρηματίες, κρατικοί λειτουργοί των σωμάτων ασφαλείας κ.ά.
Βιασμοί, κακοποιήσεις, παρενοχλήσεις έχουν περάσει πια στα ψιλά γράμματα. Ταραζόμαστε αν υπάρξει κάποια ζωντανή μετάδοση βασανισμού και δολοφονίας, αλλά έπειτα αλλάζουμε κανάλι. Πατάμε mute στις κραυγές γιατί δεν μπορούμε τις υστερίες κι ούτως ή άλλως αυτά τα πράγματα συμβαίνουν σε άλλους πολιτισμούς, δεν βιάζονται εδώ ανήλικα κορίτσια από επτά συμμαθητές τους, δεν προβαίνουν εδώ άνδρες των σωμάτων καταστολής σε σωματικό έλεγχο γυναικών ούτε σε βασανισμό και εξευτελισμό των, ενώ τις έχουν σύρει βιαίως εκτός των ίδιων των σπιτιών τους κατά τη διάρκεια οργίων καταστολής διαδηλώσεων, δεν έρχονται αντιμέτωπες με επιπλέον εργασιακά προβλήματα οι γυναίκες εδώ επειδή δεν ικανοποίησαν σεξουαλικά θελήματα ανωτέρων τους, δεν δολοφονούνται εδώ γυναίκες από εγκληματίες συζύγους, δεν φοβούνται εδώ οι γυναίκες να γυρίσουν σπίτι ούτε φοβούνται να μείνουν σπίτι.
Δυστυχώς, οι διεκδικήσεις παραμένουν ίδιες. Διεκδικούμε την αυτοδιάθεση του σώματός μας, το ασύνδετο μεταξύ βιασμού και τρόπου ντυσίματος, το στιγματισμό του βιαστή και όχι του θύματος, την εξαφάνιση της κουλτούρας του βιασμού, την εξάλειψη της έμφυλης και ταξικής βίας, της πατριαρχίας και της κρατικής καταστολής, ελπίζοντας μια μέρα ο αγώνας μας να δικαιωθεί ώστε να ‘μαστε ασφαλείς στο δρόμο για το σπίτι κι όχι γενναίες, ώστε να πάψουμε να τρέμουμε από φόβο κάθε φορά που ένα κορίτσι γεννιέται.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
Θηλυκότητες Ετεροτοπίας,
μέλη της Πρωτοβουλίας Θηλυκοτήτων Θεσσαλονίκης για την αλληλεγγύη στην
κολεκτίβα «Las Tesis» και στους εξεγερμένους.
#unvioladorentucamino #elvioladorerestu
