της Στεφανίας Πουλάκη
Κατακαλόκαιρο στην πόλη… Ζόρικο πράγμα! Βραδιάζει και μια αίσθηση πνιγμού σε αναγκάζει να βγεις από το σπίτι χωρίς να ξέρεις ακριβώς που θες να πας. Ασυνείδητα, σα να ξέρουν τα πόδια σου από μόνα τους που να σε πάνε, καταλήγεις στην παραλία. Νιώθεις να παίρνεις την πρώτη ανάσα, βρέθηκες στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Ξεκινάς να περπατάς προς το Μέγαρο Μουσικής. Περπατάς και παρατηρείς. Ο κόσμος γύρω πολύς, μάλλον αισθάνθηκαν κι άλλοι τον πνιγμό που ένιωσες πριν λίγο. Περπατάς ανάμεσά του σα να γίνεσαι ένα με αυτόν, αλλά ταυτόχρονα να ξεχωρίζεις, διατηρώντας μια περίεργη ιδιωτικότητα.
Οι μουσικές που ακούγονται από τους «μουσικούς του δρόμου» είναι σαν σάουντρακ στη βόλτα σου. Πόσο μοναδικό είναι το φάσμα των ειδών που καλύπτουν! Ένα συγκρότημα τραγουδάει τζαζ και ταίριαξε τόσο με τα φωτά που αντανακλώνται στη θάλασσα. Περπατάς λίγο και ακούς έναν κύριο που έχει ηχογραφήσει τον 
εαυτό του να τραγουδάει λαϊκά τραγούδια. Πότε πιάνει το μικρόφωνο και ακολουθεί πότε το αφήνει και πιάνει την κουβέντα. Πιο πέρα ένα μαθητικό συγκρότημα που παίζει ροκ και σε μια γωνιά ένα αγόρι που αφιερώνει στο κορίτσι του ένα τρυφερό τραγούδι. Σκέφτεσαι ότι όλη αυτή ομορφιά που προσφέρουν αυτοί οι άνθρωποι είναι παράνομη γιατί θεωρείται επαιτεία και αγανακτείς που για ακόμη μια φορά η τέχνη στην πιο ουσιαστική της μορφή σκοντάφτει πάνω σε κάποιο νόμο. Συνεχίζεις να παρατηρείς…
Ο έρωτας ανθίζει σε κάθε γωνία. Σα να περίμενε όλο το χρόνο για να βγει στην επιφάνεια. Παιδιά που ζουν τις καλοκαιρινές διακοπές από το σχολείο και μαζί τους πρώτους έρωτες, φτιάχνουν αναμνήσεις. Ηλικιωμένοι που έχουν αρκετές αναμνήσεις για να αναπολούν βγαίνουν να περπατήσουν παρέα, να φάνε ηλιόσπορους και να θυμηθούν κάποιες από αυτές. Δυο, τρεις επίδοξοι ψαράδες επιμένουν να ψαρεύουν στο χιλιοταλαιπωρημένο από τη ρύπανση θερμαϊκό.
Έφτασες στο Μέγαρο, λες να επιστέψεις. Γυρνάς κι ενώ τόση ώρα έχεις αφαιρεθεί παρατηρώντας τους γύρω, αντικρίζεις τη Θεσσαλονίκη, φωτισμένη και λαμπερή. Μια εικόνα που έχεις δει πολλές φορές και που συχνά τη βλέπεις σε φωτογραφίες που λανσάρουν την πόλη ως εξαιρετικά ερωτική και αλλά τέτοια. Παρόλα αυτά για μερικά δευτερόλεπτα νιώθεις να μαγεύεσαι.
Έχεις ξεχάσει εδώ και ώρα ότι βγήκες στην παραλία γιατί ένιωθες να πνίγεσαι. Σου ξανάρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεσαι ότισε λίγο καιρό ανάμεσα στη βόλτα σου θα υπάρχουν τραπεζοκαθίσματα, όπως παντού. Έτσι αποφασίστηκε πριν λίγες μέρες και μες τη νύχτα στο δημοτικό συμβούλιο, μετά από πρόταση του δημάρχου. Φυσικά, άλλωστε οι ελεύθεροι χώροι όπως και η ελεύθερη έκφραση της τέχνης δεν έχει νόημα αν δεν φέρνει κέρδος σε επιχειρηματίες.
Σε μία πόλη που διψάει για ελεύθερους χώρους, η νέα παραλία με τη μορφή που έχει τώρα αποτελεί πηγή ανάσας και καταφύγιο για τις μικρές στιγμές μαγείας που μπορεί να επιφυλάσσει η καθημερινότητα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν χωράνε τραπεζοκαθίσματα στην παραλία, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χρειάζονται περισσότεροι ελεύθεροι χώροι και περισσότερο πράσινο στην πόλη. Για να διευρύνεται η μαγεία. Για να ομορφαίνουν οι ζωές μας. Ας το διεκδικήσουμε!
